دل دریا
اولین شعر عمرم
دل من دریــــایـــی است
به بلندی همه وســعت آن
به قشنگی صفــات ازلی
قسمم بر دل دریایــی تو
بــه خدایـــم زیبـــاســـت
غم دلبازی عاشق زیباست
دفی به روی دو خط موازی
از دست انداز یک خیابان
مردی باید
برای عبور یک شهاب
تا انتهای هاشور خورده اش
به خورشید ِ
تازه نقش بسته
دخیل ببندد
نوری عبور کند از
دنده های استخوانی
که پوستی بر آن تنیده آدم
و حوایی که هنوز
قساوت نفرین را پیدا نکرده
تا فرزندان آدم را به زمین بکشد
هابیل بمیرد تا
قابیل
لذت کشتن را
کشف کند
انسان به حجر برسد
این نوشداروی وعده داده هم
آخر برسد تا
قالب انسان گرفته ای
بنشیند روی سینه
سر ببرد مثل آب خوردن
برگردد
نعره بکشد عالم را
این راه هاشور خورده
صد و بیست و چهار استخوان ترکانده
که پر از سنگلاخ است
ملیون ملیون سال بگذرد
به نام تمدن
حرف بزند
از میان اینها
چشم های از حدقه بیرون
لای دنده های استخوانی
ذکر زبانشان باشد :
" موجی شده آدم در این عصر مجازی "
نور خورشید کاغذی
عبور می کند از
دند ه ی یازده
شهاب می گذرد
می گذرد آه!
باز دیر رسیدی
مرد موعود
شب شد
7/2/1384